Zoals ik al aangekondigd heb in de laatste blog laten we deze keer een bevriend echtpaar aan het woord. Zij zijn onlangs bij ons op bezoek geweest in Gambia;
Vorige maand waren we met een groep van 15 personen in Gambia. Niet alleen om er twee weken vakantie te houden, maar vooral om met eigen ogen te zien hoe het werk daar door mag gaan. We hoorden en zagen mooie dingen. Het was hartverwarmend om op te merken hoe de Heere daar Arnest en Andrea gebruikt in Zijn Koninkrijk, maar we hoorden ook van meerdere zorgen die hen daar bezig houden. Daarom geven we deze blog de naam: “Zegen en zorgen in Gambia”.
In deze blog nemen we u mee langs de diverse projecten. Het is mooi om te horen en te zien wat er in de afgelopen vier jaar is opgebouwd. Hieronder zetten we onze belevenissen op een rijtje.
Er heerst een gezellige drukte als we op de eerste zondagmorgen met een jeep opgehaald worden voor een kerkdienst in Serekunda. Voor ons is het de derde keer dat we daar naar de kerk gaan. Het voelt een beetje als ‘thuiskomen’. In de coronatijd is het eenvoudige kerkje door gemeenteleden opgeknapt. Het dak is vernieuwd en de muren zijn in frisse kleuren geschilderd. Opnieuw komen we onder de indruk hoe het er in de dienst aan toegaat. Bijna alles gaat er anders dan wat we in onze thuisgemeente gewend zijn. We verwonderen ons opnieuw over de manier en de grote overgave waarmee de hymns gezongen worden. De preek van Arnest is ernstig, confronterend, maar ook warm en gunnend.
Met een hoofd vol gedachten verlaten we na bijna drie uur de kerk. Wellicht is het de laatste keer dat we hier een kerkdienst meemaken. Want kort nadat het kerkje in de coronatijd is opgeknapt heeft de eigenaar via een advocaat laten weten dat de huur opgezegd wordt en de kleine gemeente straks geen gebruik meer mag maken van dit gebouw.
Concreet betekent dit dat de gemeente op zoek moet naar een andere locatie. Het liefst wordt er, met hulp vanuit Nederland, een stukje grond gekocht om daar zelf een kerkje op te bouwen.
De volgende zondag gaan we naar de kerk van de nog jonge gemeente in het plaatsje Galoya. Het is een warme dag, de temperatuur gaat richting de veertig graden. Het kerkje is nog niet klaar, er zitten nog geen ramen in. De gemeenteleden zitten op houten bankjes, sommigen op lege jerrycans. Er wordt aandachtig geluisterd. Buiten in de bomen maken een paar apen ruzie, niemand hoort het, en niemand kijkt er raar van op als tijdens de preek een paar ezels hun kop door een raamopening steken en duidelijk van zich laten horen. Arnest preekt over Abrahams roeping. Wat mooi om in het binnenland van Afrika een preek over zo’n bekende geschiedenis te mogen horen.
Ook in deze plaats is er veel weerstand tegen het evangelie, niet alleen vanuit de moslimwereld maar hier vooral ook vanuit de R.K. kerk. We hopen en bidden dat de Heere hier krachtig met Zijn Geest zal werken zodat er een mooie stabiele gemeente mag ontstaan.
Midden in de week brengen we nog een bezoek aan het plaatsje Pascholling. Drie jaar geleden namen Arnest en Andrea ons hier ook mee naar toe om een pas aangekocht terrein in die plaats te bekijken. Het plan was om op het terrein,dat toen nog braak lag, een opvanghuis voor ex-moslims te bouwen. Nu staan we er weer en zien een mooi gebouw met vijf kleine appartementen waar ex-moslims, die uit hun compound gezet zijn, even op adem kunnen komen. Door geldgebrek ligt de afwerking (elektra, water, enz.) helaas al bijna een half jaar stil. We bidden of de Heere wegen opent waardoor het werk spoedig hervat kan worden, want de vraag van ex-moslims om tijdelijk opgevangen te worden is heel erg groot.
Op loopafstand van het opvanghuis is een stukje grond gekocht om een kerkje op te bouwen, zodat de bewoners van het opvanghuis straks rustig naar de kerk kunnen gaan. Mooi om er even een kijkje te mogen nemen. De grond is al overgedragen en binnenkort kan een begin gemaakt worden met de bouw.
We sluiten dit Gambiarondje af bij de woning van Arnest en Andrea. Het plekje waar ze samen met hun dochter Yama nu al vier jaar mogen wonen. In de achtertuin is met de hulp van “Trans World Radio Nederland” een prachtige studio gebouwd om vandaaruit Gods Woord te verspreiden. Enkele vrijwilligers uit Nederland zijn druk bezig om het huis een flinke verfbeurt te geven. Voordat we afscheid nemen zingen we in de tuin onder de grote mangoboom met elkaar de engelse versie van Psalm 42: “As a deer panteth for the water, so my soul longeth afther Thee”.
Het is goed om met de hele groep hier een kijkje te mogen nemen. Hoe dubbel schrijnend is het als Arnest en Andrea kort daarna horen dat de eigenaar de huur opgezegd heeft en ze eind dit jaar hun woning moeten verlaten. Nu alles netjes opgeverfd is heeft zich blijkbaar een nieuwe huurder aangemeld die een hogere huurprijs wil betalen. Dat betekent helaas ook dat de studio van Trans World Radio weer ontmanteld en de uitzendingen gestaakt moeten worden. Heel ingrijpend allemaal.
Na twee weken gaan we met een hoofd vol indrukken terug naar Nederland. Het was goed om weer enkele weken in Gambia te mogen zijn. Naast de vele zegeningen waarover we hoorden, hebben we geprobeerd om in deze blog ook de zorgen en tegenslagen met u te delen. Er zijn veel zegeningen, maar helaas ook zorgen over een groeiende tegenwerking vanuit de moslimwereld en er zijn zorgen over de financiën, omdat bij sommige projecten de geldstroom vanuit Nederland stagneert. Toch is er een rotsvast vertrouwen op de Heere, omdat Hij zelf voor Zijn eigen werk instaat. Daarbij wordt steeds gehandeld in de geest van Paulus: “Zelf geen geld vragen, maar wél geloven én vertrouwen dat de Heere op Zijn tijd helpen zal”. Daarom hoeven we deze blog niet te eindigen in mineur, want we mogen weten dat Zijn werk doorgaat: Bij ons in Nederland, maar ook in Gambia, in dit kleine stukje van Gods grote Koninkrijk. “Soli Deo Gloria”.
Frans en Reina van der Ham



