Dat is weer een keer wat anders; een blog schrijven vanuit Nederland. Een laptop die niet uitvalt vanwege gebrek aan elektriciteit, stabiel internet, een lamp die m’n aantekeningenboekje verlicht. Na twee jaar Gambia is Nederland ook weer even wennen. Ook voor mijn ouders. Zo stond ik gisteravond laat nog de vaat te doen, terwijl we een vaatwasser hebben. Ontwenningsverschijnselen. Zoals gebruikelijk vulde ik de waterkoker en toen ik het hete water in de afwasbak wilde gieten bedacht ik me dat er in Nederland ook gewoon heet water uit de kraan komt :-).
We moeten er allebei ook weer aan wennen dat we niet Jan en alleman op straat kunnen groeten zonder raar aangekeken te worden. Toen we landden in België vorige week woensdag was het wel meteen duidelijk; Europa is individualistischer dan Afrika. We stonden in de aankomsthal te wachten op mijn moeder en broer. Na een uur zagen we ze nog niet en probeerden we ze te bereiken. De open wifi van het vliegveld werkte niet, met onze Gambiaanse simkaarten konden we niks beginnen, de losse telefoons aan de muur waren afgesloten vanwege de coronamaatregelen en wat ons het meest frustreerde; geen enkele medewerker bood ons een helpende hand. Zelfs toen we vroegen of we hun telefoon even mochten gebruiken werden er smoesjes gebruikt. In Gambia zou er al 10 man om ons heen gestaan hebben om te helpen. Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen gelukkig; mijn moeder en broer stonden ook al meer dan een uur buiten in de kou te wachten.. mochten de luchthaven niet in; ook weer vanwege die maatregelen.
Wat is het heerlijk om weer in Nederland te zijn bij familie, vrienden, fijn klimaat (even geen 40 graden en hoge luchtvochtigheid meer), schone straten, frisse lucht (geen uitlaatgassen van overjarige auto’s). Bijna alles weer zoals ik dat jaren gewend was. Ik voelde me al vrij snel weer thuis. We verblijven gezellig bij mijn ouders in huis. Aan de andere kant laat je ook wel wat achter; een lieve dochter en andere lieve kinderen die al maanden bij ons in huis zijn, twee gemeenten, verschillende projecten. Maar we zijn dankbaar hoe we, ondanks Arnest z’n serieuze gezondheidsklachten, de tijd hebben gekregen om alles op een goede manier te kunnen overdragen en loslaten. Het is Gods werk en ook zonder ons zal het doorgaan, daar zal Hij zelf voor zorgen.
De laatste weken voor ons vertrek waren zeer enerverend. Op 7 augustus kwamen we er d.m.v. een test in het ziekenhuis achter dat we beiden corona hebben. Op dat moment was ik degene die zich het meest ziek voelde. In het ziekenhuis kreeg ik allerlei infusen (vraag me niet met wat) en al snel werd ik weer naar huis gestuurd. Na een paar dagen kreeg ook Arnest het flink te pakken. Het ziekenhuis adviseerde ons om naar een speciaal covid-center te gaan. Een plaats waar alle coronapatiënten van heel Gambia bij elkaar liggen. Van tevoren hadden Arnest en ik al heel duidelijk met elkaar afgesproken dat niemand van ons daar heen zou gaan. We hebben er zoveel nare verhalen over gehoord, mensen die aan hun lot worden overgelaten, 1 verpleegkundige op 10 patiënten etc. We verbleven in ons huis in thuisquarantaine. Na een week kreeg Arnest bovenop de covid-klachten helaas weer heel erg last van zijn buik, hevige pijnen, koorts, overgeven etc. Het was nog spannender dan vorig jaar. Opnieuw dacht Arnest dat hij het niet zou gaan overleven. Opnieuw nam hij afscheid van Yama en mij, maar glorie aan God; God heeft het anders gedacht. Ondanks heel veel moeilijkheden en tegenslag (niet toegelaten worden in ziekenhuizen vanwege corona bijv.) knapte hij heel langzaam op. Met mij ging het lichamelijk ook steeds wat beter. Dat was maar goed ook, want Arnest had bijna 24-uurs zorg nodig. Mentaal deed het veel met ons beiden. Het was in de diepste, moeilijkste tijden dat mijn vriendin Mariëlle uit Nederland in ons huis kon komen logeren. Zij was voor 3 weken in Gambia bij een Gambiaans gezin en zou eigenlijk al naar Nederland teruggevlogen moeten zijn maar vanwege een positieve pcr-testuitslag mocht ze nog niet terug. Mariëlle heeft ons in de laatste dagen voor haar vertrek naar Nederland zowel lichamelijk als geestelijk enorm bijgestaan. Een geschenk van God! De Heere is goed! Het is zó mooi om te ervaren hoe de Heere soms mensen op je weg plaatst om je te steunen en te bemoedigen. Ondanks de zware tijd was het toch ook weer een mooie tijd. Deze week hopen we bij Mariëlle in Zoetermeer langs te gaan om alles nog eens de revue te laten passeren en samen te erkennen hoe wonderlijk de Heere geholpen heeft. Arnest is gedragen op het gebed van velen, zowel vanuit Nederland als in Gambia en de Heere heeft willen horen.
Arnest is nog steeds wel erg moe, heeft regelmatig koorts en buikpijn.. hij vroeg of ik in de blog wilde oproepen om voor hem te blijven bidden. D.V. half oktober hoopt hij voor onderzoek terecht te kunnen bij een MDL-arts in het ziekenhuis in Ede. We hopen en bidden dat de oorzaak van zijn klachten gevonden wordt en verholpen kan worden.
Kampvuuravond
Er is zoveel te vertellen eigenlijk in deze blog, want het is alweer een tijdje geleden dat ik de vorige blog geschreven heb. Maar omdat we nu in Nederland zijn en veel presentaties hopen te geven de komende maanden wil ik mezelf niet te veel in de wielen rijden door al dingen te gaan vertellen die ook in de presentaties zullen terugkomen. Mocht je graag op de hoogte zijn van ons werk en leven in Gambia dan nodig ik je van harte uit om aanwezig te zijn bij de kampvuuravond aanstaande zaterdag 11 september. Aanmelden kan nog. Ook zonder aanmelden ben je van harte welkom maar voor de organisatie is het fijn om te weten hoeveel personen we ongeveer kunnen verwachten. Tot nu toe hebben zich al 96 mensen opgegeven maar er is plek voor veel meer J. We kijken er echt heel erg naar uit om iedereen te ontmoeten. Aanmelden kan via het e-mailadres dat je kunt vinden in de uitnodiging hieronder.
