In deze 2 weken moeten we ook zorgen dat we een huurhuis vinden waar we na ons trouwen samen kunnen wonen. Van tevoren hebben we een ‘eisenlijstje’ ingeleverd bij een tussenpersoon (Modou) en een datum afgesproken waarop we appartementen langs zouden gaan. Modou zou alles goed voorbereiden. Op de bewuste dag melden we ons op het afgesproken tijdstip, echter 2 uur vroeger dan Modou. Voordat we op pad gaan blijken we eerst naar een kantoortje te moeten om nog meer tussenpersonen op te pikken die ook mee willen naar de bezichtigingen. Ook daar kunnen we nog even 2 uur vakantie vieren. Eindelijk bij het eerste appartement aangekomen blijkt niemand de sleutel te hebben; ‘oh, willen jullie ook binnen kijken dan?’. ‘Nee hoor meneer, we gaan gewoon een huis huren dat er aan de buitenkant mooi uitziet.’ Vervolgens gaan we naar een ander appartement maar die blijkt totaal niet te voldoen aan de eisen die we van tevoren besproken hebben. Veel te duur. ‘Maar hij is toch mooi?’. Ja dat wel, haha. Met de belofte dat er nog 3 appartementen zijn, die wel aan onze eisen voldoen, rijden we verder. Tot Modou telefoon krijgt en ons vertelt dat we er pas eind van de middag terecht kunnen want de mensen die de sleutels hebben kunnen dan pas. Ik heb het erg warm en heb geen zin om nog een paar uur te wachten. We besluiten ze vrijdag een nieuwe kans te geven.
Uiteraard gaat het die vrijdag ook gewoon weer op z’n Afrikaans. Wachten, wachten, naar appartementen die niet binnen ons budget passen. Ook worden we opgelicht; tussenpersonen vragen brandstof voor de rit naar de verschillende appartementen en uiteindelijk gaan we er maar naar één. We krijgen het teveel betaalde bezinegeld niet meer terug..