Vorige week is de Ramadan begonnen; omdat zo’n 90% van de Gambianen moslim is merken we daar veel van. Tuffende mensen op straat (ze mogen hun speeksel niet doorslikken), agressie in het verkeer (vanwege de honger), verhoogde kans op inbraak (ze hebben geld nodig voor het Korite-feest), verwijtende blikken en waarschuwingen als je een mango eet en ’s morgens geen brood in de lokale shops. In deze weken van Ramadan gaan we ook niet op pad voor evangelisatie; te gevaarlijk. Wel zullen we compounds bezoeken waarvan we weten dat er rooms-katholieke families wonen.
Gisteren vroeg ik een buurman hoe het vasten ging. “Heel goed” zei hij, “Ik ben eigenlijk geen christen en ik ben geen moslim, ik zit er tussenin, dus als ik te veel honger krijg stop ik met vasten”. Terwijl ik met deze buurman een gesprekje probeerde aan te gaan over onze bestemming zie ik drie opgeschoten knullen tegenover ons een leegstaande compound induiken, de mangoboom inklimmen en na een tijdje, hun mond nog afvegend, de compound weer uit lopen. Tja, vasten valt ook echt niet mee.
Hoe langer ik in Gambia ben, hoe meer ik hoor en zie wat er zich ‘ondergronds’ afspeelt. Regelmatig hebben we dominees en evangelisten op bezoek. Zij komen bij ons engels- of franstalige bijbels ophalen die we van de GBS hebben gekregen om in Gambia en Senegal te verspreiden. Hun bezoek geeft ons de gelegenheid om de missie van de Christian Care Foundation met hen te delen. Het is bemoedigend om te merken hoe ons initiatief ontvangen wordt. Zeker wanneer we vertellen over een opvang voor verdrukte christenen. Schrijnende verhalen van gemeenteleden worden met ons gedeeld. Ook gebeurt het niet zelden dat ze vertellen wat ze zelf meemaken of meegemaakt hebben toen ze tot geloof kwamen. Zo vertelde een evangelist onlangs dat hij wekenlang in een onafgebouwd gebouw heeft geslapen, zich voedend met mango’s van de boom die naast het gebouw staat. Of de dominee die vertelde dat hij wekelijks het (golfplaten) dak van zijn kerk inspecteert om de stenen die er op zijn gegooid weg te halen. De gemiddelde toerist zal deze verhalen niet horen en raar opkijken als hij hoort van problemen tussen moslims en christenen. Zelf had ik de eerste jaren dat ik in Gambia kwam ook niets in de gaten. Zeker omdat de moslims tegen elke toerist vertellen dat ze in vrede met de christenen leven, vooral als ze weten dat je een christen bent. Maar hoe langer ik in Gambia ben hoe meer ik hoor en zie wat zich hier werkelijk afspeelt.
Als christenen hebben we een zoveel rijkere boodschap dan die van de koran. Ten diepste heeft de koran geen boodschap. Als christenen mogen we echt blij zijn met een bijbel die vertaald is in onze eigen taal. De koran is in het Arabisch en vanaf zeer jonge leeftijd moeten de kinderen de koran reciteren (Arabische teksten opzeggen/uit het hoofd leren). Moslims mogen de koran niet onderzoeken want dat leidt tot het stellen van vragen en het stellen van vragen over de koran is ten strengste verboden. Wat de imam predikt in de moskee wordt direct aangenomen. Op de school waar Arnest werkt moeten de kinderen elke ochtend op het schoolplein koranverzen reciteren, in het Arabisch. Ook krijgen ze les uit de koran. Zo kregen ze donderdag te horen dat ze met rechts moeten eten en drinken omdat de duivel met zijn linkerhand eet en drinkt. Bij het aantrekken van je schoenen begin je met rechts en met het uitdoen met links. Een moskee stap je in met je rechtervoet en een vieze plek zoals het toilet met je linkervoet.
Hoe noodzakelijk en mooi is het om in deze Islamitische cultuur de boodschap van de liefde van de Heere Jezus te kunnen laten klinken. Niet door macht of geweld maar door Gods Heilige Geest worden mensen behouden. Het is bijzonder om te zien hoe de Heere werkt. Eén voorbeeld wil ik met u delen. In het huis naast onze kerk woont een islamitische familie. Onze kerk heeft open vensters en we gebruiken microfoons. Op die manier hoort de hele buurt de preken, het bidden en het zingen. Zo ook onze buren. Sinds enkele weken komt het islamitische buurmeisje (ze is een jaar of 15), vlak voordat de preek begint, stiekem de kerk ingeglipt. Ze wil niet in de kerk gezien worden door haar familie die precies naast de kerk woont en mengt zich daarom snel onder de koorleden. Wanneer de koorleden gaan staan om te zingen, blijft zij zitten. Ondanks de angst voor haar familie is het toch haar verlangen om in de kerk te zijn. De Heere werkt, ook in Gambia!
Inmiddels weten steeds meer dominees en evangelisten dat we bijbels beschikbaar hebben. We krijgen steeds meer aanvragen. Gelukkig zijn er weer enkele honderden bijbels vanuit Nederland naar ons onderweg. Als we de bijbels meegeven vragen we de dominees en evangelisten om (foto)verslagen op te sturen zodat we zeker weten dat de bijbels gebruikt worden en voor het GBS is het fijn om te weten hoe de bijbels ontvangen worden. De gezichten op de foto’s die we doorgestuurd krijgen spreken boekdelen(zie foto’s onderaan dit bericht)! Eén voorbeeld van een reactie wil ik graag met u delen. Regelmatig mogen we nieuwe leden in onze kerk verwelkomen. Ik zit vaak halverwege de kerk zodat ik overzicht heb, kan zien wie nieuw is en of diegene een bijbel heeft. Zo zag ik vorige week een vrouw die ik nog niet eerder gezien had en ze had geen bijbel bij zich. Na de dienst ging ik naar haar toe om kennis te maken en gaf haar een nieuwe bijbel. De dankbaarheid in haar ogen vergeet ik niet snel meer. Ze vertelde me dat ze voordat ze naar de kerk ging gebeden had of ze snel geld mocht hebben om een bijbel te kunnen kopen en nu kreeg ze er één.
Graag wil ik, ook namens Arnest, iedereen bedanken voor zijn en haar betrokkenheid. In de vorm van gebed, telefoontjes, bezoekjes, appjes, e-mail, het opsturen van spullen en financiële steun. En leuk om te melden: inmiddels hebben zich al meer dan 100 mensen ingeschreven voor de blog via onze website!
We zijn ook dankbaar voor ons betrokken en actieve thuisfrontteam. Wellicht heeft u één van hen al aan de telefoon gehad. Zij vertellen over het werk wat wij in Gambia mogen doen. Wij doen dit werk op vrijwillige basis en we zijn afhankelijk van giften. Dat is soms moeilijk maar het heeft vooral iets moois. Wij delen onze visie met u en u krijgt de gelegenheid om te participeren in deze visie met de middelen die God u gegeven heeft. We bidden dat uw steun, in welke vorm dan ook, gezegend wordt.
