Wat een enerverende weken hebben we weer achter de rug. In de blogs kan ik helaas maar enkele dingen noemen van wat we hier allemaal meemaken. Als ik alles op zou schrijven dan had ik nu al een vol boek!
Bezoek uit Nederland
De afgelopen weken was er een groep uit Nederland in Gambia. Op de zondagen hebben ze onze bijbelstudies en kerkdiensten bijgewoond. Om ervoor te zorgen dat iedereen de diensten zou begrijpen heb ik alles in het Nederlands vertaald. Intensief maar mooi om te doen. De groep wilde graag weten waar we ons in Gambia mee bezig houden. We hebben op een middag een presentatie gehouden. Het was fijn en bemoedigend om zoveel belangstelling en meeleven van hen te ervaren!
Inbraak in de kerk
Vorige week zondag werden we, toen we al onderweg waren naar de kerk, gebeld door Daniël. Daniël is een gemeentelid en woont op de compound van de kerk. Het was niet zo’n leuk telefoontje. “Pastor, er is vannacht ingebroken in de kerk en ze hebben stoelen, speakers en de grote ventilator meegenomen.” Ai, dat is even flink balen. De spullen die de kerk met moeite bij elkaar gespaard heeft zijn ineens weg. Nu Tobaski eraan komt (het offerfeest van de moslims) worden er veel inbraken gepleegd en moet je extra voorzichtig zijn. Men heeft geld nodig om een lam te kopen en die zijn rond het offerfeest heel duur. Als we bij de kerk aankomen zien we hoe dieven een ijzeren stang voor het raam hebben doorgezaagd om zo een kleine opening te maken. Eenmaal in de kerk hebben ze de grote deur geopend. Omdat het nog geen kerktijd was zijn Arnest en ik naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Een politieagente ging mee naar de kerk om alle schade op te nemen. Net voor kerktijd hebben we haar weer teruggebracht. Na de kerkdienst de boel maar verder afhandelen.
Na de kerkdienst kwam de islamitische buurjongen verontwaardigd vertellen dat we niet de eerste kerk zijn deze week waar ingebroken is. Vervolgens zei hij “maar jullie moeten gewoon bidden, want jullie gebed verhoort God altijd”. Dit zei hij niet zomaar. De afgelopen jaren heeft de kerk regelmatig voor hem gebeden en er zijn gebeden verhoord. Dit maakt dat, ondanks dat hij moslim is en niet de kerkdiensten bijwoont, altijd heel erg met de kerk meeleeft.
Na de kerkdienst bidden we met de kerkleiding voor het terugvinden van de spullen. Daarna gaan Arnest en ik weer naar het politiebureau. We moesten precies beschrijven wat we misten en foto’s ervan aanleveren. Dat laatste heeft ons de hele zondag gekost (details zal ik je besparen). Nadat de aangifte helemaal rond was werden we meegenomen naar een voorraadkamer. “Sir, madam, herkent u iets van deze spullen?” En ja hoor, daar stonden onze speakers, de ventilator en de meeste stoelen. God zij dank! Zo bemoedigend om te ervaren dat de Heere voor de k(K)erk zorgt! We hebben de spullen meteen teruggebracht naar de kerk, waar het raam inmiddels met flink ijzerwerk weer dichtgelast was.
Conferentie Ghana
Afgelopen zaterdagavond zijn we teruggekomen uit Ghana. We hebben genoten van de puur bijbelse lessen over de geestelijke wapenrusting uit Efeze 6. Zoals in mijn vorige blog al genoemd zouden we in Ghana ook ds. Van Zetten ontmoeten, in 2012 mijn belijdeniscatechisant. Bijzonder was het om hem, maar ook ds. Sonnevelt en dhr. Harkes in Ghana te ontmoeten. Het werd helemaal speciaal toen ds. Van Zetten mij aan het eind van de conferentie de eerste prijs mocht uitreiken naar aanleiding van de quiz die gedurende de conferentiedagen werd gehouden.
Arnest kreeg ook kort de gelegenheid om iets te vertellen over Gambia. Naar aanleiding van zijn korte speech hebben verschillende Ghanese predikanten aangegeven een keer naar Gambia te willen komen om ons te bezoeken en te bemoedigen. Mooi!
Even een paar dagen rust
Hoewel de conferentie op zich heel mooi en inspirerend was, was alles eromheen voor mij erg vermoeiend. Maandag hadden we nog een bruiloft in Gambia, en diezelfde nacht vlogen we naar Ghana. Ik had flink koorts maar wilde per se gaan. Arnest probeerde me nog thuis te houden maar zag ook wel dat ik me niet zomaar liet tegenhouden. ’s Morgens kwamen we aan op de luchthaven in Ghana en werd ik een tijdje vastgehouden door de immigratiedienst. Ze snapten daar niets van mijn verhaal; Nederlands paspoort, inwoner van Gambia met een visum uit Senegal, op reis naar Ghana. Na 3 keer rustig uitleggen leek er enig begrip te zijn. Eenmaal aan de andere kant van de douane waren we dominee Sylvester kwijt. Na 2 uur wachten zagen we hem weer. Hij bleek het douaneformulier niet goed ingevuld te hebben waardoor hij dat opnieuw moest invullen en weer achter in de rij moest aansluiten. Vervolgens moesten we met een taxi naar een busstation, daarna 6 uur met de bus en weer een stuk met de taxi naar het conferentieoord waar we ’s avonds laat aankwamen. Je kunt je voorstellen dat ik me na een nacht geen slaap, een vermoeiende reis in combinatie met ziekte behoorlijk lamlendig voelde. Op locatie aangekomen bleek dat niemand van onze komst af wist. Er was blijkbaar wat misgegaan in de communicatie. Na een paar uur kregen we een slaapplek toegewezen. Een klein kamertje met stapelbed zonder beddengoed en kussen. Op het terrein zelf was nog een feest aan de gang van een schreeuwende pinkstergemeente en omdat de kamers geen ramen hadden (alleen horren) hield de herrie ons wakker. ’s Morgens vroeg om 4.30 uur dachten we eindelijk in slaap te kunnen vallen maar toen kwam de volgende groep alweer met oorverdovende herrie. Tweede nacht zonder slaap. Omdat ik behoorlijk ver heen was zijn we de volgende ochtend naar de receptionist van het gebouw gegaan en hij heeft geregeld dat we de volgende nacht een stille kamer zouden krijgen. Toen we na de conferentie echter op die kamer kwamen was het een kabaal van jewelste, nu aan de achterkant van het gebouw. Ook tochtte het er ontzettend waardoor ik er ook verkoudheid bij kreeg. Derde nacht zonder slaap. Gelukkig heeft de organisatie geregeld dat we de overige twee nachten in een hotelletje konden en redelijk konden slapen. Na een vermoeiende terugreis zijn we gelukkig weer lekker thuis in Gambia. Even bijtanken.. dacht ik. Het is erg heet in Gambia momenteel en ’s nachts valt regelmatig de stroom uit, en daarmee ook de ventilator die mij normaal gesproken in slaap houdt. Geen slaap dus. Zondag waren er vriendinnen uit Nederland in de kerk die, toen ze hoorden dat ik moe was en rust nodig had, meteen hun hotelkamer met airco aanboden. Vanaf maandag tot woensdag (vandaag) zijn ze op tour in het binnenland en is hun hotelkamer vrij. Super aardig aanbod waar ik uiteraard meteen op ingegaan ben. Op dit moment ben ik dus aan het genieten van een paar dagen en nachten in de koelte. Even bijkomen en het aangename met het nuttige verenigen (blog schrijven enzo ;-)).
