Er is weer veel gebeurd de laatste week. Mijn voorspelling bij de vorige blog dat de komende 2 weken wel rustiger zouden zijn is niet echt uitgekomen. Ondanks lichamelijke klachten (daar schrijf ik verderop in deze blog over) was het een prachtige week.
Vorige week zaterdag heb ik een leuke vrijgezellenfeest gehad. Toepasselijker kon bijna niet: een djembe-workshop! Daarna gezellig barbecueën in een speciaal voor ons vrijgehouden ruimte. Van een paar vriendinnen heb ik die avond al afscheid genomen want niet iedereen komt naar de bruiloft in Gambia. Het afscheid was niet leuk, maar wel goed om dat zo met elkaar te kunnen doen.
Het is fijn om zondag naar de kerk te mogen en in alle vrijheid en rust naar Gods woord te luisteren. Nu mijn vertrek dichterbij komt besef ik me nóg meer hoe bevoorrecht ik ben opgegroeid in een ‘veilige’ omgeving met volop de beschikking over christelijk onderwijs en toerusting. Iets wat in Gambia echt niet vanzelfsprekend is.
Het begin van de week begon erg hectisch. Onder andere de laatste zaken regelen voor het afscheid en het concert. Het werd even spannend toen Drukwerkdeal aangaf de programmaboekjes voor het concert niet op tijd te kunnen leveren. Gelukkig bood een plaatselijke drukker uitkomst. Verder ook druk geweest met zaken rond het thuisfrontteam en het verder uitwerken van mijn missieplan, laatste spullen uitzoeken, papierwerk regelen etc. Dinsdag had ik even een moment dat ik het niet goed meer overzag. Zo’n moment dat je weet dat je nog veel moet doen maar niet meer precies op een rijtje hebt wat en hoe. Stress. Daarbij (of misschien wel daardóór) kwam dat ik dinsdag ook ontzettend rugpijn kreeg. Woensdag kon ik niet meer staan of zitten en ook donderdag moest ik het grootste deel op bed blijven liggen. Ook pijnstilling hielp niet. Balen, want er kwam niets meer van de strakke planning terecht natuurlijk maar ook wel goed, verplichte rust; uit mezelf was ik nooit op bed gaan liggen… Ondertussen wel ongerust want als het zo blijft kan mijn afscheid zaterdag niet doorgaan en ook mijn appelwoord tijdens het concert ’s avonds niet. Vrijdagmiddag kon ik gelukkig bij de fysio terecht. Het blijkt een verkrampte rugspier te zijn die ook een zenuw in de weg zit. Prognose: nog ongeveer 5 dagen deze pijn en met oefeningen nog 6 weken tot je pijnvrij bent. Oeps… morgen is mijn afscheid. Ik gaf de hoop niet op en bad of ik in staat zou mogen zijn om in ieder geval aanwezig te zijn bij mijn afscheid. Zaterdagochtend, de dag van het afscheid, kwam ik mijn bed weer niet uit. Als ik probeerde te staan pijnlijke steken in m’n rug en benen. Heere, help! En de Heere hielp… binnen een uur voelde ik de pijn wegtrekken, kon ik staan en zelfs goed lopen. Ik kon het bijna niet geloven, maar echt: God doet wonderen! Zo bemoedigend. En een les: geloof ik wat de dokter zegt of verwacht ik het van de Heere. Wat heeft de dokter gezegd over úw gezondheid?
Die middag heb ik een mooie afscheidsmiddag gehad met familie, vrienden en kennissen. Ook enkele gemeenteleden kwamen langs om mij de hand te drukken. Het concert ’s avonds werd ook goed bezocht. Ouderling Joosse verzorgde de opening en sluiting. Een prachtige avond met medewerking van verschillende koren en een ensemble. Stuk voor stuk werden er mooie liederen en psalmen gezongen en gespeeld, muzikaal mooi maar vooral ook inhoudelijk. Met één van de coupletten, gezongen door het kinder- en tienerkoor, sluit ik deze blog af:
Bidt en u zal gegeven zijn en zoekt en gij zult vinden.
Klopt en de deur zal opengaan en gij zult vrede vinden.
Want, die bidt ontvangt, wie zoekt, die vindt,
die klopt wordt opengedaan, Hij laat u nimmer staan.
Foto header: Lydia Redert
