Wat gaat de tijd hard, ook in Gambia. Je maakt hier van alles mee, net als in Nederland. Ik leer Gambia en haar cultuur steeds beter kennen. Wat ik allemaal meemaak is te veel om allemaal in een blog te schrijven (de blog is al lang genoeg) maar ik zal een paar dingen noemen.
Een paar weken geleden heb ik hier de gevangenis van binnen gezien. Wees gerust; op bezoek :-). Door dikke tralies mochten we met de gevangene, die in een soort voorportaal zat, praten. Als reactie op mijn vraag hoe de omstandigheden in de cel waren opende hij met enige schroom de celdeur, vlak achter hem. Ik zag niks, met een zaklamp had ik wat kunnen zien maar dat vond ik te ver gaan. Een donker hok van 3 bij 3 meter zonder licht of enige ventilatie. Hij legt uit dat ze daar met z’n 3-en in verblijven. Slaapplek en wc direct naast elkaar. De jongens of mannen liggen ’s nachts zij aan zij en degene die aan de buitenkant ligt, ligt met zijn hoofd precies naast de wc; een gat in de grond. De ruimte wordt zelden schoongemaakt en zonder ventilatie kun je nagaan hoe onmenselijk het er is met temperaturen hier rond de 40 graden. Als we weggaan geven we wat geld aan de bewaker om brood voor de gevangene te kopen. Want zo werkt dat hier; in de gevangenis krijg je geen eten, je moet het hebben van je familie en vrienden die langskomen en geld geven voor eten. Komt er niemand langs voor je, dan heb je het extra zwaar.
Elke dinsdagochtend gaan we naar een predikantenbijeenkomst. Zo ook de tweede dinsdag na de bruiloft. Als nieuw echtpaar worden we speciaal welkom geheten en er wordt voor ons gebeden. Het bidden gaat op een bijzondere manier. Voorin de kerk knielen Arnest en ik neer en alle dominees gaan om ons heen staan en bidden samen voor ons. Net als op onze bruiloft. Eén van de dominees spreekt ons ook nog toe. Wat opvalt aan wat mensen vooral is bijgebleven aan onze bruiloft is het feit dat we tijdens de receptie geen ‘high table’ met speciale gasten wilden en dat we ons zelf ook tussen de gasten begaven en niet de hele avond op een speciaal gestoelte voor ons tweeën bleven zitten. Ik ben met de voorbereidingen heel duidelijk geweest tegen Arnest dat ik geen rangen, standen en speciale behandelingen wilde op onze bruiloft en Arnest ging daar vrij snel mee akkoord. Maar ik merk nu aan de reacties steeds meer dat dit erg tegen de cultuur in is, ook tegen de cultuur onder dominees en christenen hier in Gambia. Maar ondanks dat is het heel mooi om steeds terug te horen hoe het gewaardeerd is door iedereen. Zelfs door de mensen die eigenlijk aan die ‘high table’ hoorden te zitten.
Voor Arnest is het niet altijd makkelijk om met een blanke vrouw, een ‘toubab’ getrouwd te zijn. De verzoeken om hulp, om schoolgeld en zielige verhalen vliegen ons om de oren. Als we aangeven dat we graag willen helpen maar dat wij ook niet veel geld hebben en van het gegevene moeten leven worden we vaak niet geloofd. Sommigen pakken het op een andere manier aan. Zoals een dominee die ons vorige week belde dat hij en zijn vrouw graag nader kennis met ons wilden maken. Als ‘werkers in de wijngaard’ zouden we veel aan elkaar kunnen hebben zo zei hij. Omdat wij het ook belangrijk vinden om goed contact te hebben met andere dominees gingen we enthousiast op zijn vriendelijke aanbod in. Thuis bij hen op de bank vertelde de dominee de reden dat hij ons heeft laten komen. Hij wilde over ons profeteren en zijn vrouw zou ons daarna huwelijkscounseling geven. Ehm oké, daar hebben we niet om gevraagd…. Ik keek naar Arnest maar die zei niets en knikte alleen wat dus ik liet het ook maar gebeuren. We werden door de dominee meegenomen naar een kamertje met alleen 3 stoelen en een kaal tafeltje. Terwijl de man zenuwachtig wiebelend op zijn tablet door foto’s scrollt ‘profeteert’ hij (over kinderen die we zullen krijgen, dat ik over een paar jaar profetes wordt enz.). Het leek meer op waarzeggerij en ik zag er geen bijbelse lijn in. Misschien niet helemaal goed maar ik was sceptisch en kon deze voorspellingen niet serieus nemen. Ik vroeg me af wat het doel was van deze dominee om ons dit te vertellen. Wil hij wat van ons? Op mijn vraag aan hem hoe hij deze profetieën te weten is gekomen lacht hij zenuwachtig en geeft een nietszeggend antwoord. Ik zeg niet veel meer en neem me voor om me meer te gaan verdiepen in profetieën in de bijbel. Daarna wisselt zijn vrouw hem af en krijgen we van haar ‘huwelijkscounseling’. Het is te bizar om te noemen wat ze allemaal vertelde. Alsof we ons op de set van een slecht geregisseerde film begeven. Het feest was compleet toen we de sessie afsloten met wat rek- en strekoefeningen die we elke ochtend van haar moeten doen. Maar de echte aap kwam daarna pas uit de mouw; ‘nu we over jullie geprofeteerd hebben, counseling hebben gegeven en we elkaar beter kennen, is het goed dat jullie weten welke problemen we hebben’. Vervolgens vertelt ze dat ze het schoolgeld van hun oudste zoon niet kunnen betalen en of wij daarvoor kunnen zorgen en o ja, ook de huur voor het komende halfjaar moet betaald worden en als het niet binnen een week betaald is worden ze het huis uitgezet. En als wij het geld niet hebben om hen te helpen, hebben we vast wel familie en vrienden in Nederland die willen sponsoren.. Het gaat niet om een klein bedrag. We voelen ons behoorlijk beetgenomen.. nadat we de man erbij geroepen hebben bidden we voor deze mensen.
Binnenkort gaan we eten bij een ander domineesechtpaar. Laten we hopen op een meer gezegende ontmoeting.
In onze kerk, waar Arnest voorgaat, is veel werk te doen. We willen in onze gemeente een puur bijbelse leer nastreven. Dit geeft wel wat uitdagingen met veelal jonge christenen met een andere achtergrond. In de gemeente zitten verschillende mensen met een rooms-katholieke achtergrond, sommigen komen uit een pinkstergemeente en enkelen hebben een islamitische achtergrond. We zijn begonnen met een bijbelstudie-uur elke zondag voorafgaand aan de kerkdienst. Elke zondag geeft Arnest een vraag mee waar iedereen thuis mee aan de slag gaat en de volgende zondag bespreken we het met elkaar. Erg leerzaam voor iedereen en voor ons ook een manier om erachter te komen hoe de gemeenteleden denken. Om ook de leiders in de kerk toe te rusten hopen we binnenkort met hen te starten met een Bijbelcursus via de Nederlandse NET-foundation. Daarnaast ben ik aan het nadenken over het opzetten van een bijbelstudieclub voor vrouwen. Tijdens de bijbelstudiemomenten merkte ik dat de vrouwen geen inbreng hadden. Later vertelden ze ons dat ze de bijbel niet begrijpen. We gebruiken in onze kerk de King James Versie en de dames gaven aan de taal te moeilijk te vinden (meeste dames zijn nooit naar school geweest). Omdat we geloven dat de King James Versie het dichtst bij de oorspronkelijke taal staat zullen we niet voor een makkelijkere bijbelvertaling gaan maar willen we ze helpen bij het begrijpen van de bijbel. Stap voor stap hoop ik dit met de dames op te pakken.
We zijn ook begonnen met het verder uitbouwen van contacten in het dorp waar we wonen. Als we de mensen in de leefgemeenschap wat beter kennen (en zij ons) en er vriendschappen ontstaan, kan dat een mooie ingang zijn om het Evangelie met hen te delen en ze bij ons in de kerk uit te nodigen. Mooi om te vermelden is, dat we als Christian Care Foundation van het GBS (Gereformeerde Bijbel Stichting) al 500 Engelstalige en Franstalige bijbels ontvangen hebben en er zijn er nog meer onderweg. Binnenkort hebben we als bestuur van de CCFG een vergadering hoe we deze bijbels willen verspreiden en via welke kerken/evangelisten. We hebben al verschillende aanvragen gehad! Nu ik langer in Gambia ben zie ik bij de mensen steeds meer de honger naar waarheid en ten diepste het Evangelie. Onder de moslims maar ook bij de rooms-katholieken. Men vlucht in wanhoop naar allerlei toverdokters/waarzeggers maar wat is het bijzonder om te merken dat sommigen, na alles geprobeerd te hebben, naar de kerk komen! We bidden dat meer mensen naar de kerk zullen komen om daar te horen en te ontdekken dat de Heere Jezus de Weg, de Waarheid en het Leven is.
