Eerste weken en bruiloft

Hoog tijd voor een nieuwe blog. De afgelopen weken waren erg druk met dingen regelen rond het huis en voorbereidingen voor de bruiloft. Soms best een uitdaging voor mij om rustig te blijven. Ik heb het nog nauwelijks meegemaakt dat iemand zijn of haar afspraken is nagekomen. Ook kost alles ontzettend veel tijd en energie. Met iemand praten over de reservering van stoelen en tafels voor in de hal kost een halve dag en dan nog is er naderhand veel belcontact nodig. Ook met de familie spreken over het bereiden van het eten heeft ons een hele dag gekost. En om niet meer te noemen.. wachten op de programmaboekjes (die al klaar hadden moeten zijn) kostte ook 3 uur en we zijn daarna nog 5 keer terug geweest om de rest van de boekjes op te halen. Verder is het heel leuk in Gambia hoor :-). Maar voor een secretaresse die graag de touwtjes in handen heeft, strak plant en efficiënt wil werken is het wel flink terugschakelen hier. Inmiddels neem ik er genoegen mee dat na 5 weken ons gasfornuis nog steeds niet geïnstalleerd is, de wc nog steeds lekt en we nog niet op de ‘normale’ manier kunnen douchen. Maar ook goed om te beseffen wat we wél hebben: dak boven ons hoofd, water, genoeg te eten en veel liefde. Genoeg om dankbaar voor te zijn!

Bruiloft
Ontzettend fijn en bijzonder om de afgelopen weken zo’n 50 familieleden, vrienden en kennissen uit Nederland in Gambia te ontvangen. Leuk dat zoveel mensen de bruiloft mee wilden maken en helemaal naar Gambia wilden komen. Zelf een journalist van het RD was de hele dag aanwezig op de bruiloft en een paar dagen na de bruiloft heeft hij ons nog een paar uur geïnterviewd over ons persoonlijke verhaal. Houd het RD de komende tijd goed in de gaten :-).

De bruiloft was erg bijzonder.. ’s morgens vroeg was het al een hele drukte in huis. Een broer van Arnest en zijn vrouw uit Senegal logeerden de dagen rond onze bruiloft bij ons en vanaf een dag voor de bruiloft hadden we ook de bruidsjongens en hun zus in huis. Het hele huis vol. Ook de bruidsheren en -dames kwamen op de dag van de bruiloft al vroeg naar ons huis. Daarna naar het gerechtshof voor de belofte voor de wet. Onderweg had natuurlijk één van de auto’s problemen. Maar dat werd redelijk snel opgelost; taxi aanhouden en verder. Bij het gerechtshof ging het allemaal heel snel en ongeorganiseerd. Er was in eerste instantie niemand om ons te ontvangen en in een paar minuten waren we klaar. We waren nog niet de ruimte uit of het volgende stel was elkaar al trouw aan het beloven. Daarna door naar de fotoshoot op het strand bij Bakau en het naastgelegen parkje. Nooit gedacht dat ik ooit trouwfoto’s zou hebben op een strand met palmbomen! Leuk toen er een spontaan momentje was met een gitarist die voor ons ging zingen en met ons op de foto ging. Daarna (al toeterend) door naar de kerk waar een hele groep mensen op ons stond te wachten en we werden ontvangen met het lied ‘Showers of blessings’. Arnest ging als eerste de kerk in en later volgde ik. Een bijzondere dienst waarin we elkaar voor God en de gemeente trouw beloofden, elkaar de ringen overhandigden en met elkaar nadachten over het door God ingestelde huwelijk. Volgens Afrikaanse tradities ging de dienst gepaard met veel vrolijk gezang, muziek en dans. De Nederlandse gasten zongen ons psalm 121 toe. Bijzonder om zo je huwelijk te mogen beginnen. Na het tekenen van het registratieboek van de kerk gingen we naar de receptie waar de Nederlandse gasten ons ontvingen met mooie gekleurde bogen. We mochten alleen de auto nog niet uit want het eten en het drinken (klaargemaakt door de familie) was er nog niet. Toen we de mooi versierde hal binnen gingen werden we naar een ‘gestoelte’ begeleid voor ons 2-en. Ook zagen we de ‘high-table’ klaarstaan. Een tafel speciaal voor ‘belangrijke’ gasten zoals ouders en meest nabije personen. Op een Gambiaanse bruiloft is het gebruikelijk dat het echtpaar de hele avond op speciale stoelen op het podium zit en de gasten aan de ‘high-table’ blijven ook de hele avond aan hun speciale tafel zitten. Wij hadden echter van tevoren heel duidelijk en meerdere keren aangegeven dat we dat niet wilden. We wilden op onze bruiloft geen verschil in stand of status en wijzelf wilden ook graag de mogelijkheid hebben om met de gasten te kunnen praten. Om één of andere reden is het toch zo klaargezet en het koste best wat moeite om dat ter plekke weer terug te draaien. Met het koor dat zou zingen hadden we afgesproken dat ze op de achtergrond christelijke liederen zouden zingen. Echter al snel was het volume zo hard dat je zelfs al zat je met je hoofd strak naast elkaar, je elkaar niet kon verstaan. Onze wensen werden dus heel bewust niet in acht genomen. Omdat er door ons heen en weer lopen en praten met deze en genen wat onrust was ontstaan hebben Arnest en ik voor alle gasten uitgelegd waarom wij de bruiloft anders willen dan gebruikelijk. De rest van de avond was het gezellig en heeft iedereen met elkaar kunnen praten. Ook mooi om te zien hoe het gewaardeerd werd dat wij als bruidspaar bij de tafels langsgingen.
Aan het einde van de avond kwam de familie van Arnest de hal in. De familie is thuis druk bezig geweest met het eten klaarmaken. In Gambia is het gebruikelijk dat de familie die kookt thuis een eigen feestje heeft met dans en muziek maar ik denk vanwege nieuwsgierigheid dat ze na het koken naar de hal kwamen. Het werd een echte Gambiaanse afsluiting met traditionele muziek en dans, waarvan ook de Nederlanders genoten! We kunnen terugkijken op een hele kleurrijke, bijzondere, echt Gambiaanse dag. Ook het feit dat we geen water hadden toen we na de bruiloft thuis kwamen hoort daarbij. Gelukkig konden we nog bij het appartement van mijn ouders terecht.

Zaterdag, de dag na de bruiloft werden we verwacht op het dansfeest van de familie. Ook weer een bijzondere gebeurtenis. Arnest en ik kregen om het uur andere kleding aan bij het huis van de buren en dan werden we met veel muziek en dans begeleid naar de compound waar Arnest gewoond heeft en waar het feest was. We werden bestrooid met rijst en toen we op onze stoelen zaten ook met geld. Ondertussen werd er door de families, buren en vrienden voor ons gedanst. Na zo’n 5 uur vonden we het wel weer prima om naar huis te kunnen.
Zondag was er ‘thanksgiving’ in de kerk. Bijzonder om bijna de hele kerk gevuld te zien met Nederlanders. Arnest ging voor en het thema van de preek was ‘The wisdom of God’. Vanuit Genesis 4 ging het over het offer van Abel (dieren) dat door God werd geaccepteerd en het offer van Kaïn (planten/vruchten) niet. Er moest bloed vloeien. Dit als voorafschaduwing aan het volmaakte offer van de Heere Jezus (Hebreeën 9). Omdat er zoveel Nederlanders waren heb ik de kerkdienst vertaald. Bijzonder om als het ware zo samen te mogen preken.

Inmiddels zijn alle Nederlandse gasten weer naar huis. Naar huis, nog niet allemaal thuis.. Mijn familieleden die als laatsten uit Gambia zijn vertrokken zijn gestrand op Las Palmas, Gran Canaria. Omdat ze in hetzelfde type vliegtuig zaten als de twee vliegtuigen die gecrasht zijn mochten ze gisteravond Europa niet meer in.
Nu alle gasten vertrokken zijn pakken wij het ‘normale’ leven hier ook steeds meer op. Ik heb al een bijeenkomst gehad met andere Nederlanders in Gambia en via dat netwerk ben ik in contact gekomen met iemand die mij de Mandinka-taal kan leren, één van de stamtalen die ik onder de knie wil krijgen. Aanstaande zaterdag ga ik beginnen. Ook zijn we dingen rond het huis en de tuin aan het regelen. Heel blij dat we sinds gisteren warm water hebben! Ondertussen staan de ontwikkelingen rondom de Christian Care Foundation ook niet stil. De afgelopen week hebben we twee lange vergaderingen gehad rond de statuten en het projectplan. By God’s grace kan de stichting nu binnenkort formeel worden opgericht.