Het is alweer een tijdje geleden dat ik onze laatste blog schreef. De reden is dat er in tussentijd veel gebeurd is. Er gebeurt altijd veel maar deze keer had het veel impact op ons persoonlijk. Ik beschrijf het hieronder vrij uitgebreid. Ik merk dat het mij helpt bij de verwerking maar ook omdat velen van jullie intensief meegeleefd en meegebeden hebben en ik niet in staat was om jullie steeds op de hoogte te houden. Op deze manier probeer ik de ‘schade’ een klein beetje in te halen. Daarnaast schrijf ik in deze blog onder andere ook over ontwikkelingen in de kerk, over de radiostudio in onze achtertuin en voodoo in de wielkast van de auto…
Eén dag voordat Arnest op 26 november weer terug moest naar Gambia (omdat zijn visum verliep) belde de arts dat er bij Arnest het helicobacter in zijn maag is ontdekt. We waren ontzettend dankbaar dat er op het laatste moment toch wat gevonden was. Opgelucht waren we ook toen we hoorden dat hij een antibioticakuur vanuit Nederland mee kon krijgen en dat de bacterie daarmee gedood zou worden. Samen met mijn broer en een vriend vloog Arnest die dag erna via Brussel terug naar Gambia. Hij had nog steeds veel klachten maar we hadden veel hoop op de antibioticakuur. De dag na aankomst echter had Arnest zoveel pijn en werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Laat in de avond werd ik gebeld door Yama en Emmanuel die bij Arnest waren. Terwijl ze in de taxi naar het ziekenhuis zaten en het ziekenhuis in gingen bleef ik aan de telefoon. Niet lang nadat de dokter Arnest gezien had zei Yama tegen mij door de telefoon ‘mam, weet u waarom de dokter zo hard op papa z’n borst aan het drukken is’? Die kwam wel binnen.. reanimatie. Toch wilde ik voor Yama proberen rustig te blijven. Gelukkig waren mijn ouders bij mij toen ik dit telefoontje kreeg. Achteraf bleek de reanimatie onterecht maar ik schrok enorm uiteraard. Na een paar dagen opname in het ziekenhuis met pijnmedicatie en wat vocht werd hij weer naar huis gestuurd. De weken die volgden waren erg zwaar voor Arnest, veel pijn en allerlei reacties in zijn lichaam. Soms midden in de nacht naar het ziekenhuis omdat de pijn niet meer te houden was. Verschillende ziekenhuizen. Regelmatig telefoontjes waarin hij afscheid van mij nam. Met mij in Nederland ging het ook niet goed omdat ik me erg zorgen maakte over Arnest en ondertussen ook dealde met de onzekerheid over de uitslag van de biopsie die van de tumor in mijn kaak was genomen. In eerste instantie leek de tumor goedaardig maar later vertelde de arts dat het toch niet zo zeker was. De arts was in zijn hele carrière nog niet dit type tumor tegengekomen. Op hoog niveau moest ernaar gekeken worden wat ervoor zorgde dat het lang duurde voordat de uitslag bekend was. Ik wilde heel graag naar Arnest maar kon niet omdat ik de uitslag nog niet had. Ook stond er nog een MRI-scan gepland om te kijken of er nog wat achtergebleven was na de operatie. Ik zou 3 januari teruggaan naar Gambia. Toen ik wist wanneer de uitslag van de MRI er zou zijn heb ik in vertrouwen de vliegticket vervroegd naar een dag na de uitslagdatum (24 december). Wat was en ben ik de Heere ontzettend dankbaar dat ik uiteindelijk alsnog een positieve uitslag ontving. Op de MRI-scan was nog niet veel te zien omdat er nog veel wondvocht zat van de operatie. In juni/juli moet ik terugkomen naar Nederland voor nog een MRI-scan.
Terug naar Arnest… de reis terug naar Gambia was een hele rare. Afscheid nemen van mijn ouders ook. Lastig na een intensieve maar toch goede periode samen maar ook goed omdat ik eindelijk naar Arnest kon.. al was ik ook wel een beetje bang hoe ik Arnest zou aantreffen. Thuis in Gambia werd ik warm welkom geheten door Yama, Anita en Emmanuel. M’n bed heel mooi versierd.. allerlei knutselwerkjes gemaakt. Super lief.. ik heb ze ook heel hartelijk bedankt maar ik wilde zo snel mogelijk naar Arnest. Laat op de avond naar het overheidsziekenhuis in Kanifing. Daar schrok ik van Arnest. Hij was enorm vermagerd en angst in zijn ogen. Hij lag op een scheef bed (één poot was eraf en het bed werd gestut door een krukje). Ik hoorde van familie dat hij bijna niet at. De hele apotheek aan medicatie op het kastje naast zijn bed gedeeltelijk onaangetast. Hij kreeg veel medicatie voorgeschreven maar de verpleegkundigen vertelden niet wat en hoe te nemen. In Gambia krijg je in het ziekenhuis geen eten, daar moet de familie voor zorgen. Vanwege de pijn had Arnest geen trek maar de familie drong daar ook niet op aan. ’s Nachts ben ik met pijn in m’n hart weer naar huis gegaan. Thuis aangekomen vertelde Emmanuel allemaal lugubere verhalen over het ziekenhuis waar Arnest lag. Elke dag overleden er meerdere mensen op de zaal waar Arnest lag. De volgende dag was het zondag en ging ik naar de kerk. Na de kerk ben ik direct naar Arnest gegaan en hebben we besloten om hem, tegen doktersadvies (daar moest Arnest voor tekenen), naar een privéziekenhuis te brengen.
Hier werd hij serieuzer behandeld en kreeg hij pijnmedicatie die hielp en heel even rust gaf. We wilden proberen om hem via de internationale zorgverzekering weer in Europa te krijgen voor de juist behandeling maar de dokter wilde hier niet aan meewerken. Na een week in het ziekenhuis leek het wat beter te gaan en werd Arnest ontslagen. Echter na 3 dagen moesten we weer terug omdat het in alle hevigheid terugkwam. Er werd allerlei medicatie gegeven, af en toe een paar dagen antibiotica, maar dat werd ook wel eens vergeten.. We zagen geen verbetering en alleen leven op sterke pijnmedicatie (tramadol) zagen we ook niet als oplossing. Na een week hebben we tegen de arts gezegd dat we graag ontslagen wilden worden. Daar ging hij mee akkoord.
Na een paar dagen thuis zijn we naar Lamin Health Centre gegaan. Een lokale kliniek gerund door twee Nederlandse dames, waar regelmatig Europese artsen werken. Op het consult bij de Engelse arts Ella werden we goed te woord gestaan. Toen we met de grote zak met medicatie boven tafel kwamen die aan Arnest gegeven was in het andere ziekenhuis schrok ze daarvan. Er zat zelfs illegale medicatie tussen die veel te zwaar is. Mogelijk heeft dat juist ook voor extra klachten gezorgd. We werden goed geholpen door de Engelse arts en kregen meer uitleg over het ziektebeeld. Ook adviseerde ze ons om met een (andere) antibioticakuur te starten. Dat ging de eerste keer niet goed (mogelijk vanwege de overdosis die hij had ontvangen in het andere ziekenhuis?). Het is wel gelukt om bij de tweede poging de antibioticakuur helemaal af te maken. De pijn is duidelijk verminderd. Hij heeft nog wel veel andere klachten maar we hopen en bidden dat die in de komende tijd ook zullen afnemen. Aanstaande donderdag (een week na het afronden van de kuur) hebben we weer een afspraak in Lamin Health Centre. Ik wil u vragen om voor Arnest te blijven bidden. Mentaal doet deze ziekte ook veel met hem. Hij is er moe van en vindt het heel moeilijk dat hij al zo lang zijn werk niet kan doen, met name het preken en evangeliseren.
Kerk
Een dak voor de kerk in Galowya
In november deden we een oproep voor een dak voor de tweede gemeente in het binnenland. Daar is door een aantal mensen gul op gereageerd. Inmiddels is het complete bedrag dat nodig is binnen. We zijn blij dat we binnenkort kunnen starten met het plaatsen van het dak. Ruim op tijd voor het regenseizoen!
Aankoop stuk grond voor derde gemeente
Het safehouse voor verdrukte christenen begint steeds serieuzere vormen aan te nemen. Het dak zit erop, elektriciteit is aangelegd, de loodgieter heeft zijn werk gedaan. We vernamen vorig jaar dat sommige kerken stukken grond rond het safehouse aan het kopen zijn. Ze verwachten dat christenen zich zullen vestigen rond het safehouse en hopen dat ook de christenen uit het safehouse bij hen naar de kerk zullen gaan. Toen we aan kennissen vertelden dat we als BACM (onze kerk) ook graag een land in de buurt van het safehouse willen kopen om later een kerk op te kunnen bouwen, besloten ze spontaan om hiervoor een gift te schenken! Als Arnest zich wat beter voelt hopen we ter plekke te gaan kijken naar wat stukken grond die te koop staan.
Drie jonge mannen toegelaten aan de NRTC in Nigeria
Tijdens ons verblijf in Nederland hebben we een prettige ontmoeting gehad met dominee Sonnevelt en zijn vrouw. Samen hebben zij een tijd in Nigeria gediend. Via hen kwamen we ook in contact met de Nigeriaanse dominee Ude die op dat moment ook in Nederland was, samen met zijn Nederlandse vrouw. Dat was ook een hele fijne ontmoeting waarin we met elkaar het verlangen bespraken om jonge mannen in de bijbelse waarheid op te leiden door middel van een gedegen opleiding. Het idee werd geboren om een verzoek in te dienen bij de Nigerian Reformed Theological College tot toelating van drie jonge broeders uit onze kerk. Vorige week kregen we het verheugende bericht dat alle drie de jonge mannen D.V. aan de opleiding in Nigeria mogen starten.
Radiostudio aan huis
Ja, je leest het goed. We zijn op dit moment aan het verbouwen in de achtertuin. In de vorige blog schreef ik al over een samenwerking met Trans World Radio. Het begint nu al concreter te worden! De zoektocht naar goedkope huurruimte liep erg moeilijk. Toen vroegen we ons ineens af of we ons schuurtje met 2 ruimtes achter het huis niet konden ombouwen tot een studio. Maarja.. dat moet de huurbaas natuurlijk wel goed vinden. We hebben het voordeel dat onze huurbaas een christen is en hij ging meteen akkoord. Zo gezegd, zo gedaan. Een jongen uit de gemeente, die de technische man zal worden van de studio, is meteen begonnen met het uithakken van de stenen keuken in het eerste schuurtje. Een zware en stoffige klus (zie foto). Binnenkort zal er worden begonnen met het ‘omtoveren’ van de schuurtjes in een studio. Ondanks ziekte en zorgen zijn we dankbaar dat er zoveel werk nog wel door kan gaan.
Tweedehands kleding en andere spullen
Afgelopen week kwam er weer een hele lading bananendozen vanuit Nederland aan. Steeds meer mensen sturen tweedehands spullen naar ons op. Baby- en kinderkleding, serviesgoed, speelgoed etc. In Gambia is dit erg geliefd en we verkopen dit om zelf ook een bijdrage te kunnen leveren aan ons onderhoud. In Gambia is het heel normaal om tweedehands kleding uit Europa op straat te verkopen. Uiteraard delen we ook regelmatig spullen uit als we zien dat mensen het nodig hebben. In de maanden dat we in Nederland waren hebben we geholpen met het sorteren van de vele zakken die bij mijn ouders ingeleverd worden. Mijn ouders hebben er normaal een hele taak aan; sorteren, economisch inpakken, etiketten op de dozen en afgeven bij de stichting ‘Gambia For You’ in Nijkerkerveen die de dozen via de haven in Rotterdam verscheept naar Gambia. De prijs voor het versturen van één bananendoos is slechts €6,50. Dit zorgt ervoor dat wij er in Gambia nog een leuke winst op kunnen maken. Een broer van Arnest verkoopt het voor ons op een druk kruispunt, op straat.
Jong gezinnetje weer op zichzelf
Eerder schreef ik over een jong gezinnetje wat tijdelijk bij ons in huis woont. Emmanuel, Anita met hun baby’tje Joy. We hadden ze in huis genomen nadat ze letterlijk op straat terechtkwamen nadat hun huiseigenaar zonder hun medeweten het slot van hun huis had vernieuwd. Dit was de druppel van de spreekwoordelijke emmer nadat er al veel andere pesterijen waren geweest. Zo waren ze al een paar maanden afgesloten van water en elektriciteit. Met een baby’tje van een paar weken oud is dat best ingewikkeld. Alles vanwege de haat voor onze ‘strenge’ kerk. De pesterijen begonnen toen de huiseigenaar er achter kwam dat Emmanuel onder training is tot evangelist in onze kerk. Emmanuel en Anita hebben met hun kleine hummeltje ongeveer een halfjaar bij ons gewoond. Twee weken geleden zijn ze weer op zichzelf gaan wonen. Ze hebben een leuk 2-kamerappartementje gevonden en Anita is begonnen met het verkopen van acra (een Nigeriaanse snack) op de markt, naast dat Emmanuel al een baan had als nachtbewaker.
Voodoo in de wielkast van de auto
Eerder heb ik al wel eens wat in blogs geschreven over de duistere macht van satan en hoe hij hier in Afrika vaak opereert. Vaak zichtbaarder, tastbaarder dan in bijvoorbeeld Nederland. Als iemand wat tegen iemand heeft kan hij naar een marabou (toverdokter) gaan en de marabou zegt dan, onder invloed van satan, wat je moet doen om daadwerkelijk iets kwaads te berokkenen aan degene voor wie je komt. Vervolgens worden er over dat voorwerp of voorwerpen allerlei satanische rituelen uitgevoerd. Daarna wordt dat voorwerp op één of andere manier maar altijd stiekem / verborgen aan het ‘doelwit’ gegeven. Soms door het in het eten van die persoon te stoppen, door het in de tuin of in het huis te verstoppen of waar dan ook. Ons is onlangs ook zoiets overkomen. We stonden samen met de automonteur naast onze auto die wat problemen heeft. Uit de wielkast zag ik een klein stukje zwart doek steken. Ik vroeg me af wat dat daar deed en toen ik het tegen de monteur zei, zei hij ‘dat is niks, een stuk kleed wat erin gedraaid is’. Maar.. toen hij eraan trok en het naast de auto openvouwde bleek het wat heel anders te zijn. Een zwart kleedje, in de vorm geknipt van een beest/monster (slang) inclusief uitgeknipte tanden, met daarin 3 bundeltjes stro (zie foto onderaan de blog). Symbool voor onze familie? Hoe dan ook.. het is duidelijk voudou. Iemand die kwaad tegen ons bedacht heeft en moeite heeft gedaan om dit in de wielkast van onze auto te proppen. In eerste instantie lachte ik er een beetje om, ik wilde het oppakken en weggooien maar op advies van Arnest en pastor John, die op dat moment ook bij ons was, hebben we het nadat we gebeden hebben, verbrand. Blijkbaar hebben we vijanden, misschien wel één van de buren. Misschien wel één van de vele buren die dagelijks bij ons in de tuin water komt halen bij de pomp. We gaan er verder maar niet over nadenken. We halen troost en blijdschap uit het feit dat de Heere Jezus satan al lang heeft overwonnen, zijn kop is vermorzeld. In de Heere Jezus zijn we veilig.
10 maart in GezinsGids
In december ben ik geïnterviewd door de GezinsGids. Het interview staat in het thema ‘Je man volgen’. Ben je benieuwd? D.V. 10 maart hoopt de betreffende GezinsGids uit te komen.