Hierbij een blog vanuit het warme Gambia. Ga er even voor zitten, het is een lange deze keer…
Na een week van nog meer afscheid nemen, laatste dingen regelen en inpakken was het moment daar; de emigratie. M’n vader en moeder brachten me afgelopen maandagnacht naar Schiphol. Ook leuk dat vriendin Carine er bij was! Het afscheid was niet leuk maar ook niet heftig. Enerzijds emigreer ik maar ik weet ook dat ik m’n ouders over 3 weken weer zal zien. En ze zijn niet de enigen die naar Gambia hopen te komen; ontzettend leuk dat we zo’n 50 Nederlandse gasten op onze bruiloft verwachten.
Het is heerlijk om weer in Gambia te zijn, Arnest en Yama weer te zien en andere familie, vrienden en kennissen. Ook het weer is om over naar huis te schrijven. Bijzonder dat het op slechts 6 uur vliegen van Nederland zoveel warmer is (gisteren gaf de thermometer in de taxi 38 graden aan). Na aankomst zie ik ook voor het eerst ons huis. Ziet er goed uit. Een woonkamer, keuken en meerdere slaapkamers. De blauwe kleur op de muren valt me gelukkig erg mee. Het huis is echter nog lang niet af en er is nog geen wateraansluiting. Maar geen probleem, een emmer onder de buitenkraan en dan op de Afrikaanse manier ‘douchen’. ’s Middags zijn we helaas bestolen van onze boodschappen. We moesten nog naar één winkel en lieten de andere boodschappen achter in de taxi bij de chauffeur. Terug op straat; auto weg… boodschappen weg. Zoiets nog nooit meegemaakt in Gambia, we hadden dit al wel vaker gedaan zo.
’s Avonds gaan we naar Arnest z’n huis en dan zie ik ook Yama. Helemaal blij dat ‘mummy’ eindelijk in Gambia is en deze keer niet meer weggaat. De afgelopen weken heeft ze de dagen afgeteld en vertelde elke dag aan Arnest over hoeveel dagen ik zou komen. ’s Avonds laat word ik door een brother van Arnest (zou ook zomaar een neef, vriend of buurman kunnen zijn, iedereen is hier ‘brother’) achterop de motor naar ons huis gebracht. Stuiterend en slippend over zandwegen geniet ik van deze rit. Terwijl ik naar voren schreeuw of we geen helm op moeten reageert hij met ‘eigenlijk wel’. Als de politie ons halverwege aanhoudt krijgen we gelukkig alleen een waarschuwing..
Gelukkig staat er al wel een bed in ons huis zodat ik er kan slapen… Alhoewel.. slapen.. de krekels weten me aardig wakker te houden en als ik bijna in slaap val begint de moskee te ‘loeien’. Maar volgens vriendin Mariëlle, die ook vaak in Gambia komt en dan bij de locals slaapt, wennen die omgevingsgeluiden na een paar weken wel. De volgende nacht slaap ik gelukkig een stuk beter. Donderdagavond kom ik thuis en is er helemaal geen water meer, ook de buitenkraan doet het niet. En de werkers in het huis zijn sinds mijn komst ook al niet geweest dus geen idee wanneer er weer water is. Ik besluit een paar dagen naar een appartement te gaan, waar ik in ieder geval de gelegenheid heb om mezelf te wassen. Van daaruit maar verder kijken. Het is nu zaterdagavond maar na veel gebel en gedoe is nog steeds niet duidelijk wanneer ze verder gaan in ons huis.
Gisteren hebben we een islamitische bruiloft meegemaakt; Terese, een zus van Arnest trouwde. Omdat we wat later waren kregen we alsnog een ontbijt (meelballetjes in een sausje van geplette pinda’s, baobab en melk) en gelijk er achteraan lunch (rijst, groenten en kip). Daarna uren wachten.. geen idee waarop. Tot het moment waarop de huwelijksvoltrekking plaats zal vinden, een paar straten verderop. Dit gebeurt door een imam en alleen mannen zijn hierbij welkom. Alleen mannen van de kant van de bruidegom. Dat legde Arnest overigens pas uit toen ik bij hen zat en aan Arnest vroeg waarom ik de enige vrouw was. Arnest had me meegenomen om te laten zien hoe het eraan toe zou gaan. Hij legde ook uit dat de bruid en bruidegom niet bij de huwelijksvoltrekking aanwezig zijn. Na 2 uur wachten (de familie van de man kwam maar niet) zijn we maar weer gegaan. Terug bij het huis van Terese was de familie al bezig met de voorbereidingen van het feest. Arnest belde naar Terese (geen idee waar zij op dat moment was) om door te geven dat ze nog helemaal niet getrouwd waren en dat ze dit aan haar man moest laten weten. Hoe het verder gegaan is weet ik niet maar ’s avonds laat tijdens het dansfeest op straat kwam het bruidspaar gearmd aanlopen dus ik denk dat het trouwen wel gelukt is :-). Gelukkig kon Arnest mij verzekeren dat onze bruiloft straks anders zal gaan..
