Op het moment van publiceren van deze blog zitten we persoonlijk in een stormachtige tijd. Ook de afgelopen tijd is er veel gebeurd. Daarover meer verderop in deze blog. Het is een vrij lange blog weer deze keer, neem even rustig de tijd…
Arnest heeft al jaren last van buikklachten, eigenlijk continue pijn en soms is de pijn heviger. Deze buikklachten zijn ontstaan nadat iemand hem heeft geprobeerd te vergiftigen. Tot nu toe kon hij er redelijk mee leven en wilde hij er nooit voor naar het ziekenhuis. Zeker nu tijdens de corona-tijd niet. Vorige week zaterdag echter maakte hij mij midden in de nacht wakker dat ik hem ‘nú’ naar het ziekenhuis moest brengen. Arnest had ontzettend veel pijn. De dokter constateerde, na het stellen van enkele vragen, een maagontsteking. De medicatie die we meekregen hielp echter niets. De dinsdagnacht daarna maakte Arnest me opnieuw midden in de nacht wakker. Nu was hij echter niet meer in staat om te staan, moest kokhalzen en was bijna niet meer aanspreekbaar. Het was voor ons allemaal erg spannend, zeker omdat hij op een gegeven moment ook afscheid van Yama en mij nam. Ik probeerde een ambulance te regelen maar kreeg te horen dat de chauffeur niet aanwezig was. Een bevriende dominee nam gelukkig zijn telefoon op en kwam naar ons huis gereden en samen hebben we Arnest in de auto getild en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Gelukkig is het ziekenhuis niet ver bij ons huis vandaan, al voelde het voor mij wel ontzettend lang. Toen we in het ziekenhuis aankwamen moesten we nog 10 minuten wachten omdat alle dokters en verpleegkundigen bezig waren met hun islamitisch gebed. Toen ik bij de receptionist aangaf dat dit een emergency was haalde die alleen zijn schouders op zo van ‘tja, ik kan er ook niks aan doen’. Toen de dokter kwam kreeg Arnest meteen pijnmedicatie wat hem in slaap bracht. De volgende dag moest er een scan gemaakt worden van zijn buik. In de beroerde toestand waarin Arnest zich bevond moest ik hem in onze eigen auto meenemen naar een dorp zo’n 10 kilometer verderop om een scan te laten maken. Terug in het ziekenhuis werd het resultaat in een dichte envelop aan mij gegeven, zonder uitleg. Ik las dat er niets uit de scan naar voren was gekomen. Best apart. De rest van de dag zagen we geen dokter en moesten we maar afwachten. Toen ik aan een verpleegkundige vroeg wat nu de volgende stap zou zijn snauwde die ‘wacht mevrouw, we zorgen goed voor hem’. Ondertussen werd Arnest alleen kalm gehouden middels pijnmedicatie. ’s Nachts kwam een operatie-arts langs die aangaf dat Arnest een grote buikoperatie zou moeten ondergaan om te zien wat er precies aan de hand is. Daar bedankten we voor, dat soort operaties hebben in Gambia al veel levens gekost en de kans dat de oorzaak gevonden wordt is zeer klein. Met Europees-Afrikaanse tact heb ik een second opinion-scan kunnen afdwingen. Aan het einde van de volgende dag konden we terecht bij een ander ziekenhuis voor een second opinion. Uit deze scan kwam dat Arnest een prikkelbaar darmsyndroom heeft. Dat zou goed kunnen maar de enorme pijnen die hij ervaart passen niet in dat plaatje. Toen de operatie-arts laat die nacht langskwam om de uitslag van de tweede scan te beoordelen gaf die aan dat Arnest naar huis mocht. Best raar, als je bedenkt dat er nog niets veranderd is maar voor ons prima. Nu kunnen we verderop; verder onderzoek doen naar de oorzaak. Arnest wil deze dagen graag aansterken en aanstaande woensdag hopen we naar een andere kliniek te gaan; waar een arts werkt die is gespecialiseerd in buikklachten. Hoe moeilijk dat vaak ook is, we proberen net als in de afgelopen week steeds naar Boven te blijven kijken in de wetenschap dat onze hulp van de HEERE is (Psalm 121). Hij doet wonderen en kan ook zelfs de meest beperkte middelen zegenen.
Goed nieuws: nieuwe grondwet heeft het niet gehaald
Eind september was er een stemming in het Gambiaanse parlement over een herziening van de grondwet. De afgelopen maanden is er in Gambia veel te doen geweest over dit voorstel tot herziening, dat vol staat met islamitische invloeden en regelgeving. Degenen die vóór de herziening van de grondwet zijn waren fanatiek aanwezig op radio, televisie en fysiek in de dorpen. Degenen die tegen de herziening zijn anticipeerden daarop door ook publiekelijk hun mening te laten horen. De christenen hebben zich met name gewapend met gebeden. Vanaf januari dit jaar tot heden zijn er wekelijks gebedsbijeenkomsten georganiseerd met christenen uit geheel Gambia, vanuit verschillende denominaties. Maandag, de dag van de stemming, is er ook door vele christenen gebeden. Op 21 september jl. werd bekend dat het voorstel voor een nieuwe grondwet het niet gehaald heeft. Er waren 42 vóór-stemmen nodig maar dit waren er 31, 23 leden stemden tegen. Deze uitslag is bijzonder gezien het hoge aantal islamitische parlementsleden en het stemt met name de christenen in Gambia tot grote dankbaarheid. Een verhoring van vele gebeden. De Heere kijkt om naar Gambia. Ook u hartelijk dank voor uw meeleven en gebed.
Sterfgevallen in de familie
Na een lang ziekbed en in hoge ouderdom is de moeder van Arnest op 5 oktober jl. overleden. Het ging al langere tijd erg slecht met haar. Twee weken voor ze is overleden zijn we met haar naar het ziekenhuis gegaan. Ze hield veel vocht vast en at en dronk bijna niet meer. Terwijl ze voor behandeling in het ziekenhuis was werd ze bezocht door een zogenaamd corona-team. Ten onrechte is ze door hen bestempeld als een corona-patiënt. De speciale corona-teams gaan de ziekenhuizen langs om mensen te checken op corona. Helaas wordt er door hen bewust gemanipuleerd. Veel mensen krijgen ten onrechte het corona-stempel. Zo ook moeder. Toen dit meegedeeld werd aan de artsen en verpleegkundigen waar moeder onder behandeling was ontstond er een heuse rel. Ziekenhuispersoneel weet namelijk heel goed wie corona hebben en wie niet en kent de politieke agenda van deze teams. Om te voorkomen dat moeder gedwongen mee moest naar een speciale kliniek ingericht voor corona-patiënten en de kans dat we haar nooit meer zouden kunnen zien, hebben de artsen en verpleegkundigen ons dringend geadviseerd om moeder mee naar huis te nemen. Ze adviseren zelfs mensen om, als het niet zeer dringend is, niet naar het ziekenhuis te komen. Moeder werd met ons mee naar huis gestuurd met medicijnen die je normaal gesproken helemaal niet zelf thuis mag innemen. Op 5 oktober jl. aan het einde van de middag is ze overleden en de volgende ochtend om 10.00 uur vond de islamitische begrafenis plaats. Volgens islamitisch gebruik moet een overledene zo snel mogelijk en binnen 24 uur begraven worden. Eén van haar zoons moest uit Senegal komen en kon er niet eens op tijd bij zijn. Overigens zijn vrouwen niet toegestaan bij een islamitische begrafenis, die blijven bij het huis van de familie achter. De drie zussen van Arnest konden daardoor ook niet bij de begrafenis van hun eigen moeder zijn. De rest van de week bleven veel familieleden logeren. In de Afrikaanse cultuur is het gebruikelijk dat je lang bij de familie blijft na een sterfgeval, om tot steun te zijn. Omdat het familiehuis erg klein is hebben wij een week lang veel logés in ons huis gehad, twee nachten zelfs 11 personen. We missen een liefdevolle, hardwerkende en trouwe moeder.
Een week voordat moeder is overleden is ook de vrouw van een neef van Arnest overleden. Degenen die wel eens bij ons naar de kerk geweest zijn kennen haar wellicht wel; Fatou. Robert en Fatou wonen met hun 5 kinderen op de compound waar ook de kerk staat. Zij zijn moslim maar leven altijd erg met de kerk mee. Op de zondag voor haar overlijden, na de kerkdienst, vroeg Robert of we voor zijn vrouw wilden bidden omdat ze erg buikpijn had. We zijn naar haar toegegaan en zagen hoe zwaar ze het had. De volgende nacht kregen we toch heel onverwacht een telefoontje dat ze was overleden. Wat de dokters tijdens de verschillende ziekenhuisbezoeken niet hadden kunnen constateren werd vlak voor haar overlijden vastgesteld; ze leed aan diabetes. Een jonge vrouw van 28 is niet meer. Ze laat een jong gezin achter. We bidden dat deze roepstem tot zegen mag zijn voor haar man, kinderen en andere familieleden die op de compound wonen.
Wateroverlast
Vorige week maandag heeft het vroeg in de ochtend een paar uur flink geregend. In Gambia beleven we op dit moment het einde van het regenseizoen. In een korte tijd kan er heel veel regen vallen. Helaas kent Gambia geen gootjes, putjes en goede afwatering. We werden gebeld dat de straat van onze kerk en de kerk onder water stonden. Ter plaatse schrokken we behoorlijk; het was erger dan vorig jaar. Om bij de kerk te komen moesten we door het water onze kleding tot boven de knieën optrekken en ook binnen in de kerk stond het water zo’n halve meter hoog. Gelukkig heeft het water, behalve lelijke vlekken op de muren, geen blijvende schade aangericht in de kerk. Wel zullen we moeten gaan kijken om de deuren van de kerk te gaan ophogen zodat het tijdens het volgende regenseizoen niet meer zo mis kan gaan. In de huizen op de compound was het probleem desastreuzer. Het water heeft veel vernield; banken, bedden, tafels, stoelen. Na het verse gemis van moeder voor deze jonge familie nu ook deze zorgen erbij.
Ik wil deze blog graag afsluiten met een gezegde van Susannah Spurgeon (vrouw van Charles Spurgeon), die ik doorgestuurd kreeg van een vriendin:
“Ik vroeg om kracht en God gaf me moeilijkheden om me sterk te maken.
Ik vroeg om wijsheid en God gaf me problemen om op te lossen.
Ik vroeg om voorspoed en God gaf me hersens en spieren om mee te werken.
Ik vroeg om moed en God gaf me gevaren om te overwinnen.
Ik vroeg om liefde en God gaf me mensen met moeilijkheden om te helpen.
Ik vroeg om steun en God gaf me kansen.
Ik ontving niets wat ik vroeg.
Ik ontving alles wat ik nodig had.”
